Często klienci pytają mnie, czy powinni się zwrócić do psychologa czy psychiatry.
Dobrze, że takie pytania się pojawiają. Oczywiście, nie mam kompetencji, aby „diagnozować”, kto potrzebuje pomocy profesjonalisty, ale czasem nie trzeba przecież wiele, aby ocenić, że takie wsparcie by się przydało. Pomoc psychologa lub konsultację psychiatryczną mogę często zasugerować nawet nie jako prawnik, ale jako człowiek, który wysłuchał relacji rodziców po śmierci dziecka czy tych odnoszących się do ich emocji związanych z chorobą najbliższego członka rodziny…
Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest poważnym stanem psychologicznym, który wymaga leczenia. Większość moich klientów próbuje sobie jednak z tym radzić na własną rękę. Nawet, kiedy jest bardzo źle, kiedy trudno jest poradzić sobie z traumą po stracie dziecka lub jego chorobą. Czasem o potrzebie terapii poszkodowany dowiaduje się dopiero z opinii biegłego sądowego psychologa lub psychiatry.
Dlatego na pytanie: „Pani Mecenas, czy ja powinnam/powinienem iść do psychologa?” – odpowiadam zwykle: „Tak”.
Bo takie pytanie wcale nie jest wyrazem dążenia do poprawienia sobie sytuacji procesowej. Wbrew temu, co sądzą pełnomocnicy szpitali i ubezpieczycieli (tak, tak: częstym zarzutem w procesie o błąd medyczny jest, że skoro poszkodowany udał się do psychologa po udzieleniu pełnomocnictwa radcy prawnemu, to na pewno służyło to jedynie wyprodukowaniu – ich zdaniem fikcyjnych – dowodów na poparcie powództwa…)
Takie pytanie jest najczęściej prośbą o wsparcie.
Dlatego odpowiadam: „Tak. Psycholog może pomóc. Im wcześniej podjęta terapia, tym lepiej”.
A co do procesu o błąd medyczny: dokumentacja z takiej terapii może być przydatna, nie to jest jednak najważniejsze.
Na koniec kilka podstawowych informacji:
- zagrożony możliwością wystąpienia PTSD jest każdy, kto doświadczył poważnych powikłań w leczeniu lub podczas porodu,
- ryzyko wzrasta między innymi, gdy poród był długi i bolesny, zakończył się nieplanowanym cięciem cesarskim, dziecko urodziło się niepełnosprawne, dziecko potrzebuje specjalnej opieki, życie matki lub dziecka podczas porodu było zagrożone, rodząca czuła brak poczucia kontroli, uczucie bezsilności w trakcie porodu, rodząca czuła brak wsparcia ze strony personelu medycznego.
Problem dostrzeżono też w tzw. standardach położniczych w ciąży powikłanej. Gdy dochodzi do niepowodzenia położniczego, gdy pacjentka w wyniku ciąży nie zabierze do domu zdrowego dziecka z powodu: poronienia, urodzenia dziecka martwego, niezdolnego do życia lub obarczonego letalnymi schorzeniami – personel medyczny ma zapewnić rodzinie szczególną pomoc, w tym psychologiczną.
Pacjentka ma też prawo do uzyskania wszelkich informacji zarówno o możliwości uzyskania dalszej pomocy psychologicznej, miejscach i organizacjach udzielających wsparcia osobom w podobnej sytuacji, jak i przysługujących jej prawach.
Korzystajmy z tych praw. Pozwólmy sobie pomóc.
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }